XXXIV CARREIRA POPULAR DE MEAÑO

Non, non estades lendo mal. O título desta entrada é sobre a Carreira Popular de Meaño.
Aínda que xa non é organizada polo GAM, non podemos deixar de sentirnos coma os pais que ven ó seu fillo xa emancipado.
Porque eso é a carreira para nós. Concebímola,  vímola nacer, criámola e logo de vintecinco anos decidimos que xa era hora da súa emancipación. É como o fillo que se vai da casa para seguir a súa vida. Pero non por eso o deixamos de querer coma o que é: un fillo.

É así que todos nós, nunha ou noutra edición, outros en todas, lle botamos unha man ó Concello para a organización (e non imos a negar que para sentir un pouquiño desa emoción de cando a faciamos nós).

Este ano cumpre o noso retoño nada máis e nada menos que 34 anos. Moito tempo pasou e moitas cousas cambiaron no mundo do atletismo popular desde entón. Antes chamábanlle footing, agora running.... paxaretadas!!. Simplemente é ir correr, sen máis.

O acto de presentación foi na Quinta de San Amaro e como atletas convidados estiveron Raquel Meaños, unha gran promesa do atletismo feminino galego, con apenas 18 anos recén cumpridos; e Víctor Riobó, camiño dos veteráns pero cunha clase fóra de serie. Falando con eles, unha vez máis se demostra que a xente deste deporte é dunha pasta diferente, cercanos, humildes, agradecidos. Nada que ver cos torcebotas mediáticos que copan as portadas pseudodeportivas deste pais (porque o que fan non é deporte, é negocio).

Mar Barral, un ano máis, deseñará os trofeos. Este ano apostando por unha técnica novidosa, en vez do tradicional raku. Ademais, cada un deles levará un anaquiño de Meaño.

Folletos e trofeo desta edición

Participantes na presentación da carreira

Víctor Riobó e Raquel Meaños pousando co trofeo

Mar Barral, deseñadora do trofeo

RENACEMENTO

Ningúen pode voltar atrás e comezar de novo, pero calquera pode comezar hoxe mesmo e facer un novo final. (María Robinson)

Esta frase recolle dalgún xeito a idea que quero transmitir nesta entrada. Pasaron xa cinco anos desde que se fixera a última entrada neste blogue. Toda unha vida. Certamente, tampouco a asociación fixo máis actividade desde entón. Quen máis, quen menos, só tiña traballo, traballo e esa implacable sensación do paso dos anos e de estar un pouco máis lonxe da revolución que supoñía a organización das carreiras.

Persoalmente, sentía que era un camiño hacia ningunha parte, coma quen navega nun barco sen saber o rumbo que leva, pero tendo ganas de ir a un feixe de sitios.

Pero o destino soe gardar sorpresas e ser máis interesante que o que argalle calquera guionista. E no destino do GAM cruzáronse unhas cantas pelotas de ping-pong.

Aló polos principios dos anos 80 (recoñezo que hai moito, pero que moito tempo), na Casa de Cultura de Meaño os domingos polas mañás, o que foi o xerme desta asociación puña a disposicións dos cativos e xóvenes unha serie de xogos para que poidésemos pasar o tempo, entre os que se atopaba o tenis de mesa. Recordo ir cos amigos a dar pelotazos. Gardo moi bos recordos desa época.

Case corenta anos despois, o tenis de mesa volve a entrecruza-las nosas vidas, quizais coma un guiño do destino, e danos a oportunidade de renacer, de comezar de novo en busca dun novo final, como a frase de María Robinson, ou, quen sabe, de novas metas.

Si amigos, co pretexto de dar cobixo legal a un grupo de toliñas das pelotiñas de ping-pong, ó GAM preséntaselle a oportunidade de engraxar de novo a súa maquinaria e aproveitar para renacer das súas cinzas. Quizais non chegemos a organizar carreiras nin grandes eventos, pero sí poderemos facer pequenas grandes cousas que nos fagan sentir que, por fin, ese barco no que navegamos leva rumbo un porto desexado.

Estamos de volta!!